وقتی به فرمان حضرت امام (ره) محاصره آبادان با دلاورمردی های رزمندگان اسلام در هم شکسته شد و دشمن شکست خورد دشمن فریب خورده  داخل هنوز هم به امید پیروزی تلاشش را به هر شکل ادامه می داد . 

گردان 436 از گروه 411 مهندس رزمی شهرستان بروجرد در کوه های اطراف اندیمشک مستقر شده بود و ماموریت های محوله را در محور پل کرخه و اطراف آبدانان انجام می داد . به این یگان ماموریت داده شد تا به آبادان منتقل شود و مین ها و گلوله های بجا مانده در دشت وسیع کنار اروند را خنثی کند با گردانمان به جاده آبادان ماهشهر رفتیم . بنه گردان در اطراف ماهشهر مستقر شد و ما زیر پلهای جاده آبادان ماهشهر سنگر زدیم . روزها برای شناسایی منطقه و مین برداری آنها با تعدادی از بچه ها جلو می رفتیم . دشمن آنقدر در این فرصت کم مین و تله های انفجاری کار گذاشته بود که جمع آوری آنها مدت های زیادی به طول می انجامید .

یک رو با دو نفر دیگر از بچه ها تصمیم گرفتیم به آبادان سری زده و از آنجا به خانواده تلفنی بزنیم . با جیپ کاامی که در اختیارمان بود به منطقه احمد آباد رفتیم . جمعیت حاضر در شهر خیلی زیاد نبود و نیروهای نظامی حضورشان در شهر بیشتر به چشم می خورد . اکثر مغازه ها بسته بود و تک تکی هم که باز بود رنگ و بوی جنگ و محاصره به خود گرفته بودند در محله احمد آباد پیاده شدیم وقتی از خودرو پیاده شدیم مردی که تعداد کمی نان در دست داشت به طرفمان آمد ، سلام و احوالپرسی کرد بعد رو به ما گفت : 

ببخشید سرکار جریان این نانها چیه ؟!

من گفتم : نونه دیگه مگه نخریدی؟

گفت: نه  جریان این مهری که به نانها زده شده رو می گم .

ما نانها را باز کردیم وسط هر نان مهری که مربوط به یکی از گروهک های ضد انقلاب داخلی بود به چشم می خورد به محض اینکه مهر ها را دیدم پرسیدم این نان ها را از کجا گرفتید ؟ گفت :

بالای همین کوچه یه ماشین ایستاده و این نانها را مجانی توزیع می کند . 

از او خواستم سریع سوار خودروی ما شود و محل توزیع نان را نشانمان دهد .وقتی او سوار شد دور زدم و نزدیکترین پایگاه بسیج را در جریان گذاشتم و از آنها خواستم که چون ما اسلحه همراه نداریم و احتمال می دادیم افراد توزیع کننده نان مسلح باشند همراهمان شوند .

5 نفر از بچه های بسیج شهر بعد از هماهنگی با خودرویی راه افتادند و شخصی را که همراه ما بود سوار  کردند و راه افتادند وقتی به محل مورد نظر رسیدیم آنها هنوز هم به توزیع نان مشغول بودند بچه های بسیج ریختند و عوامل ضد انقلابی را که با هدف اخلال در نظم شهر و فریب مردم ساکن ، اقدام به این کار می کردند را دستگیر و آنان را به  اطلاعات آبادان تحویل دادند .

در منطقه ی شرهانی هواپیما ی عراقی بعضی روزا خیلی اذیت می کرد ند  یه روز ساعت یازده صبح پدافند ضد هوایی ارتش یکی از این  هواپیما ها را زد .هواپیما در  آسمان آتش  گرفت و با فاصله ی زیادی از ما سقوط کرد . رضا نمایی که از درجه داران  خیلی  شاد و چابک لشکر ذوالفقار بود با شهید اسماعیلی سوار جیپ کا ام شدند و برای آوردن خلبان آن هواپیما به طرف محل سقوط رفتند .

چون فاصله ی محل استقرار شهید محمد اسماعیلی و رضا نمایی با ما زیاد بود در جریان چگونگی کارشان قرار نگرفتم تا اینکه ساعت 4 بعد از ظهر شهید اسماعیلی زنگ زد و گفت : احمد آقا اگه می خوای خلبان عراقی رو ببینی پاشو بیا اینجا .

منم از خدا خواسته بلند شدم سوار جیپ شدم و رفتم طرف گروهان شهید اسماعیلی اینا . وقتی رسیدم محمد دم در سنگرشون وایساده بود و یه سرباز مسلح رو هم برای نگهبانی اونجا گذاشته بود .

احوالپرسی که کردم . محمد گفت : خلبانه داخله برو تو . پرسیدم رضا کجاست ؟ گفت : هر جا باشه الان میاد .  سر باز مسلح به احترام پایی جفت کرد و من  پتویی که جلوی سنگر  زده شده بود کنار زدم و داخل شدم .

شهید اسماعیلی هم پشت سرم داخل شد . داخل  سنگر خلبانه رو همون صندلی هواپیما که با اون اجکت کرده بود نشسته و عینک دودی به چشماشه زده و منو نگاه می کرد . رفتم طرفش گفتم عوضی می دونی چند نفر رو تو این منطقه شهید کردی ؟ مشتم رو بالا آوردم که داغ دلمو خالی کنم که یهو هر دو زدند زیر خنده . من هاج و واج مونده بودم که چیه ! دیدم خلبان که همون رضا نمایی بود عینک رو از جلوی چشماش ورداشت و با اون لهجه ی شیرین ملایریش گفت : کوره ماخواسی بکشیم .

من که جا خورده بودم چهره ی شهید اسماعیلی رو که از زور خنده قرمز شده بود نگاه کردم و گفتم مارو دست انداختید ؟! خلبان کجاست ؟

بعد رضا از روی همون صندلی بلند شد و گفت : زحمت آوردنشو ما کشیدیم بچه های حفاظت نذاشتن نیم ساعت پیشمون بمونه فقط این صندلی وعینک  نصیب ما شد . رفتم رو صندلی به جای رضا نشستم و خود بخود کلمات عربی بلغور کردم.