انگار ديروز بود کوله بار خاطرات 30 ساله را بردوش نهاده و با حسرتي باورنکردني قطرات اشک از درون دلم فوران ميکرد بايد رفت اما نه بايد بود و ماند اما در صفي ديگر صف بنيان مرصوص

گل اشکم شبي را ميشد اي کاش شهادت قسمت ما ميشد اي کاش

عزيز دل فاطمه انيس ايام غربت بر بالينم بيا

چهره دلربايت را ميهمان ديدگان منتظر کن

دلم گرفته خيال باريدن دارد طو فانيش کن

مرهمي بر زخمم بنه مداوايم نما ----