بــــــــــاد صـبا، گذر كنى ار در سـراى دوست
بر گو كه: دوست سر ننهد جز به پاى دوست

مــــــن ســــــر نمى‌نهم، مگـر اندر قدوم يــار
مـــن جان نمى‌دهـم، مگر اندر هـواى دوست

كـــــــــردى دل مــــــــرا ز فــراق رُخت، كبـاب
انصاف خـــود بده كه بُوَد اين سـزاى دوست؟

مجنــــون اسير عشق شـد؛ امّا چو من نشد
اى كـاش كس چو من نشـود مبتلاى دوست

[گل]از غزليات حضرت امام خميني(ره)[گل]