شهيدان شاهدان روزگارند

براي دين و کشور افتخارند

زآن قطره ي خون کز گلوي تو چکيد

سر تا سر اين ديار،آلاله دميد

بر لوح مزار عاشقان نقش زدند

من مات من العشق فقد مات شهيد

ما را به يک کلاف نخ آقا قبول کن

يـا ايّهـا العــزيز! أبانـا! قــبول کن

آهي در اين بساط به غير از اميد نيست

يـا نـااميدمــان ننـمـا يـا، قـبـول کن

از يـاد بـرده ايم شمـا را پـدر! ولي

اين کودک فراري خود را قبول کن

رسم کريم نيست که گلچين کند، کريم!

مـا را سَـوا نکـرده و يک جـا قـبول کن

گر بي نوا و پست و حقيريم و رو سياه

اما به جــان حضرت زهـرا قبـول کن

گندم که نه، مقام شما بود لاجَرَم

رمز هبوط آدم و حوّا، قـبول کن

[گل][گل][گل]

وقتي همهمه فرشتگان، سکوت هفت آسمان را به هم مي‌ريزد؛ وقتي آن همه ستاره به ميهماني چشمان حبيب خدا رفته‌اند؛ وقتي ماه براي آمدنش اين پا و آن پا مي‌کند و خورشيد، مبهوتِ هيبت ستاره‌اي در زمين مي‌ماند؛

وقتي آيه تطهير براي جاري شدن بي‌تابي مي‌کند و عطر گل‌هاي تکبير در هوا بيداد؛ يعني که احسن الخالقين، تمام جلوه‌هاي آسماني را در کالبد زميني گنجانده است؛ يعني که روحي بزرگ و آيه‌اي مقدس را در لفافي از جنس بشر پيچيده است. او کيست جز حسين(ع)؛ ستاره‌اي که ردّ درخشان حضورش، دستان خالي زمين را به حضور نُه چراغ هدايت مزين مي‌کند.
او کيست جز ابوالائمه که محفل آل‌کسا را با قدم‌هاي سرخش رونق مي‌دهد؟ کيست جز خامس آل عبا، که فوجي از ملايک را به شوق سياحتش از عرش به فرش مي‌کشاند؟
سرور جوانان بهشت آمده است. زمين حق دارد براي در آغوش گرفتن رکني از بهشت، دستانش بلرزد و پاهايش سُست شود. چه کسي در بزرگي نسب به قدر و پايه حسين(ع) خواهد رسيد. نسبش را بايد در عطر جان‌فزاي رسول الله بجويى! نسبش را بايد در جنس لطيف ياس جست‌وجو کنى. نسب حسين به پايه‌هاي کعبه مي‌رسد؛ به على!
رواست که تن‌پوشش، پرنيان پر جبرئيل باشد و کامش را از شيره جان رسول برگيرند. رواست که شفاعت قدومش، فرشته مطرود عرش (يعني فطرس) را مقرب درگاه سازد تا از شوق اين شرافت، بر جماعت فرشتگان فخر فروشد..

السَّلامُ عَلَيْکَ يا حُجَّهَ اللّهِ وَابْنَ حُجَّتِهِ * السَّلامُ عَلَيْکَ يا قَتيلَ اللّهِ وَابْنَ قَتيلِهِ *

السَّلامُ عَلَيْکَ يا ثارَ اللّهِ وَابْنَ ثارِهِ * السَّلامُ عَلَيْکَ يا وِتْرَ اللّهِ المَوْتُورَ فِي السَّماواتِ

وَالأَرْضِ * اَشْهَدُ اَنَّ دَمَکَ سَکَنَ في الْخُلْدِ وَاقْشَعَرَّتْ لَهُ اَظِلَّهُ العَرْشِ * وَبَکى لَهُ

جَميعُ الْخَلائِقِ * وَبَکَتْ لَهُ السَّماواتُ السَّبْعُ وَالاَْرَضُونَ السَّبْعُ وَما فيهِنَّ وَما بَيْنَهُنَّ

خدايا

اين دلتنگي هاي ما را هيچ باراني آرام نميکند

فکري کن

اشک ما طعنه ميزند به باران رحمتت .

بلبلان آمده گل ها همه پرپر گشتند

حرم الله دوباره به حرم برگشتند

زائر پيکر صد پارة بي سر گشتند

همگي دور مزار علي اکبر گشتند