پــــــــرده بردار ز رخ، چهره‏گشــا ناز بس است
عـــاشق ســوخته را ديدن رويت هــوس است

دست از دامنـت اى دوست، نخـواهم بـرداشت
تا مـــن دلشـــده را يك رمـق و يك نفس است

همـــه خــوبــان بــرِ زيبـايـى‏ات اى مايه حُسن،
فى‏المثل، در برِ درياى خروشان چو خس است

مــــرغ پــــر سـوختــه را نيست نصيبــى ز بهـار
عـــرصـه جولانگه زاغ است و نواى مگس است

داد خواهـــــم، غم دل را به كجــا عرضـه كنم؟
كه چو من دادستان است و چو فرياد رس است

اين همـــــــه غلغــل و غـوغـــا كه در آفـاق بوَد
ســـوى دلـــــدار، روان و همه بانگ جرس است

[گل]حضرت امام خميني قدس‌سره...[گل]