اين جوانى كه جبهه رفت و شهيد شد، فقط خود او نبود كه مجاهدت كرد؛ شما هم كه پدر او هستيد، مجاهدت كرديد كه او رفت . شما هم كه مادر او هستيد، مجاهدت كرديد كه او رفت . رفتن يك جوان به سمت محل خطر - جايى كه جان او در خطر است - اين فقط مجاهدت او نيست ؛ پدر او هم با رفتن او مجاهدت مى كند، مادر او هم با رفتن او مجاهدت مى كند، همسر او هم مجاهدت مى كند، فرزندان او هم مجاهدت مى كنند، هر كسى كه به او علاقه دارد، مجاهدت مى كند.
و شگفتا كه اين مجاهدتها تمام هم نمى شود! خود او به جبهه مى رود، مدتى ايستادگى مى كند، صبر مى كند، جهاد مى كند و به شهادت مى رسد. مجاهدت او تمام شد؛ اما مجاهدت اين مادر، ادامه دارد. مجاهدت اين پدر، ادامه دارد. صبر اينها مجاهدت اينهاست . مجاهدت اين فرزندان ، ادامه دارد؛ مجاهدت آن همسر جوان ، ادامه دارد. اينها كه صبر مى كنند، اينها كه شكايت نمى كنند، اينها كه اين را پاى خدا محاسبه مى كنند، اينها كه اين خون را مايه ى افتخار خودشان مى دانند، اينها كه با اين صبر و شكر خودشان گردونه مجاهدت را در بين بقيه مردم ادامه مى دهند، اينها كه مايه تشويق ديگران به جهاد مى شوند، اينها كه با بيانات حكايت كننده از استوارى آنها مايه آبروى يك ملت مى شوند، اينها كه موجب مى شوند ملت و كشور در عرصه افكار عالم ، به صورت يك الگو در بيايد - كه ملت ايران در آمده است - اينها مجاهدت مى كنند.اگر پدران و مادران و همسران شهدا بى صبرى و شكايت مى كردند، منّت مى گذاشتند، آه و ناله مى كردند، مگر چهره اين ملت ، اين قدر درخشان مى شد؟! مقام معظم رهبري06/07/1377