روزها مي‌آيند و مي‌روند، فرداها، امروز مي‌شوند، امروزها، ديروز مي‌شوند و ديروزها به خاطره‌ها مي‌پيوندند. اما هميشه قلم‌هايي بوده و هستند که بگويند روزي جنگي بود، جنگي نبود و آدم‌هايي بودند چفيه بر دوش که وقتي صداي شني تانک‌ها را شنيدند بي‌درنگ از شهر و خانمان خود بريدند و رفتند تا جلو تجاوز دشمن را سد کنند. مردم ما چقدر به اين چفيه بر دوشان بسيجي مديونند.[گل]
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ به قلم حقير: پرويز بهرامي