نهال غيرت ما بوي برگ و بار نداشت

اگر تو سينه خود را سپر نمي کردي

هجوم دشمني آشفته جان مهار نداشت

تو مرد بودي و ديدي که آن پديده شوم

ز ناگوارترين ها فروگذار نداشت

دلاورانه به دريا زدي دل و رفتي

اگر چه بعد تو اين سقف اعتبار نداشت

رها ز دلهره ي اينکه کودکي هر شب

براي ديدنت آرامش و قرار نداشت

به روزهاي نداري ، زمان بيماري

خيال خاطره اي از تو در کنار نداشت

و يا جواني يک زن به چشم رهگذران

چه زود سوخت و خاکسترش غبار نداشت